Bivacco Rousset

Ier i son andàit an girola për nòste montagne. I l’avìa damanca – tant damanca – ëd respiré, ëd dësmentié tute le ròbe ch’a son nen a pòst. Pì che dësmentié ëd butemje daré a mi: ëd passé anans, a dila tuta. E a l’é bastame n’ora për sòn: la montagna a fà miracoj, dle vire.

(Un pàira d’agn fà i l’avìa fàit na ròba come costa al desertu di l’Agriate.)

I l’hai marcià për eut ore squasi sensa interussion. Dòp a n’ora e mesa i son ruvà a col ch’im figurava come ‘l còrp central dla gira, e che anvece a l’é stàit mach n’episòdi con pòca importansa:

Da lì a l’é partìe la vera escursion. Visadì: i pensava d’andé ant un pòst e i son finì tuta da n’àutra mira. A penseje adess, bele costa a l’é na metàfora dla vita. I l’hai perdù ël santé e i son trovame an mes a j’ambrun-e, a më smijava ‘d nen fèila ma andé anans as dovìa. I l’hai marcià un pàira d’ore an sij ròch. Peui i l’hai trovà la stra, e da lì i l’hai seguità (quasi) sempe con pass sicur fin-a a la fin, ch’a l’é stàita la crosiera ch’a pòrta a San Maté, quàich chilòmetro fòra ‘d Valgrana.

Là dzora për bon-a part dël di a l’ha compagname un profum ch’i sai nen dì ëd lòn ch’a fussa, ma ch’a j’era penetrant e pien.

Na sitassion am tornava an ment. A l’é d’Jakob Burak:

Il segreto del successo, secondo me, è che non c’è nessun segreto, e chiunque arrivi in cima si accorge che non c’è nessuna cima.

I veuj dì: a la finìtiva la ròba bela a l’é andé anans, bele sbaliand stra, bele con j’eror e tute le ròbe che miraco a van nen com ch’i vorrìo.

E na paròla i vorrìa ancor dila an sla vista. Naturalment i l’hai avù për tut ël di dëdnans a j’euj dij senari magnìfich, e a l’é malfé sern-ne un sol – a sarìa feje un tòrt a tuti j’àutri. Miraco cost:

Ma pensandje bin i capiss ch’as peul nen serne. Ël viagi a l’é un sol, un “uno tutto”, com ch’a dirìa Claudio Magris, e as peul nen isolesse n’episòdi sensa cambié la forma dël tut. E bele con tuti j’eror e le magagne d’ier, come dla vita, i cambierìa gnanca un fil d’erba.