Dòp-doman, véner 4 mars, Milo Bré a compiss 90 agn. A në lo arcòrda Bepe Sané (Dragonòt), ch’a l’ha riportà l’artìcol d’Albina Malerba dzora piemontviv.
Chiel a riva a cost traguard important, e noi i-i foma j’auguri ‘d cheur, anche për tut lòn ch’a l’ha fàit për nòsta lenga. Mi i l’hai un bel ricòrd personal ëd Milo Bré: i l’avìa intervistalo, giusta des agn fà, për “é!” Ma anche, se i vad andré con la memòria a quand ch’i j’era cit o fiolin, am soven na përson-a importanta, un monument squasi, bele se për mi a j’era mach un nòm lontan, e bele se i savèjssa gnanca che a esistèissa na lenga piemontèisa.
E pensand a cost “monument” che giustament as gòd ël ripòs dòp a na vita intera ‘d travaj a benefissi dël piemontèis e dij piemontèis a l’é mnume an ment na bela poesìa d’Attilio Bertolucci, Per A.A. Soldati pittore in Parma, che s’a fussa stàita scrita an piemontèis a dirìa pì o meno:
Ambelessì ël cel la fiòca
l’aqua la nebia
ij cop ij borgh
a l’han mach dij gris
celest òr ti it sërcave
ël ross ël giàun ël verd ël bleu
dla gòj dël magon dij cit –
ant un canton ël cit a gieuga da sol
a canta da sol a piora da sol lasselo sté –për artrovèje it l’has bandonà costa gargarìa l’aria
ëd toa ca it ses fate emigrant artigian
ëd tassej pur
finìa l’euvra it ses tornà a ca
it ringrassioma
arpòsa an pas.
Lascia un commento