An cost blògh as parla un pòch ëd tut, ëd ròbe gropà al piemontèis o bele ‘d ròbe normale, ëd minca dì.

Ancheuj a l’é lë scond cas. Stamatin i son andàit a gòlf për ël sòlit alenament. I j’ero mach n’àutra përson-a e mi. I soma salutasse an piemontèis (a l’é bel arconosse l’esistensa ‘d mia lenga bele da fòra ‘d mi, con jë sconossù – che dòp salutà a son pì nen, tecnicament, djë sconossù).

Na paròla e peui via, përchè l’alenament a l’é na ròba seria. Già, a l’é nen vàire balin-i it tire, a l’é pitòst – dzora ‘d tut – vàire pensé a compagna la sìngola balin-a. La quantità ëd pensé, sòn a conta pì che ògni àutra ròba ant n’alenament. Nen për gnente ‘l gòlf a l’é në spòrt prima ‘d tut mental.

Stamatin, an pòche paròle, a l’é nen capitaje gnente dë special; ma col gnente am fà piasì contelo an piemontèis.