Ij dissionari an piemontèis

Cost artìcol a seguita an manera natural ël travaj ancaminà doe smane fà (La blogosfera piemontèisa) e continuà l’àutra sman-a (Ij sit an piemontèis). Con ancheuj, la panoramica ‘d lòn ch’a-i é an piemontèis an sla Ragnà a l’é bastansa completa – o, almanch, chi ch’a veul fé d’arserche a sa da andoa ancaminé.

Ij dissionari a son ëd doe smerse, ch’i podrìo definì 1.0 e 2.0.

La pì anteressanta a l’é naturalment la sconda, visadì un dissionari anté ch’as peul inserì na paròla (ant le doe diression) e avèj la tradussion: Piemontèis, grande dizionario piemontese. A l’é basà an sël dissionari ‘d Bré, bin fàit e – lòn ch’a guasta nen – a gratis.

A peul desse ch’a-i na sio dj’àutri, ma mi i-i conòss nen.

An parland anvece dij dissionari tradissionaj, a buta cont sité:

– Giuseppe dal Pozzo, Glossario etimologico piemontese, 1893;

– Giovanni Pasquali, Nuovo dizionario piemontese-italiano ragionato e comparato alla lingua comune, 1870;

– Maurizio Pipino, Vocabolario piemontese, 1873;

– Michele Ponza, Vocabolario piemontese-italiano, 1860;

– Casimiro Zalli, Dissionari piemontèis, italian, latin e fransèis, 1830.

Ëd costi, col ëd Pipino a l’é col pì – giustament – conossù; col ëd Dal Pozzo a val ëdcò na consultassion për ël fàit d’esse etimològich (bele se al moment i sai nen dì an che mzura as peussa consideresse afidàbil).

Ancora na paròla an sla diferensa ant tra le doe smerse ‘d dissionari, sota forma d’analogìa. A-i é un bel lìber surtì da pòch, Internet ci rende stupidi? Come la Rete sta cambiando il nostro cervello (Nicholas Carr a l’é l’autor), ch’a ven a taj përchè an fà riflete an sla diferensa an tra l’avèj tut a disposission sota ij dì e ‘l dovèj serché j’anformassion an manera analogica an sij lìber. Ij vantagi d’Internet a son evident e bon ben ciàir, ma ‘dcò j’arzigh a son da pijé an considerassion. I aprofondiroma ‘dcò cost argoment sì.