Com ch’i disìa l’àutra sman-a, giòbia passà a l’é staje la presentassion “ufissial” – na specie ‘d batésim – dël lìber curà da Cesare Matta e Valerio Maggio ansima a jë stranòt ëd Cher. Ambelessì i veuj fé quàich considerassion an sl’ancontr.
Prima ròba: vint o vintesingh përson-e, cole ch’a j’ero a scoté, a peulo smijé pòche (a mi a më smijo pòche), ma com ch’a l’ha giustament fàit noté Riccardo ant ij coment a mè artìcol,
na vinten-a ëd përson-e për un rancontr pùblich a l’é tut àutr che pòch. A son motobin ràire le manifestassion ch’a tiro pi ‘d gent. Dzortut al di d’ancheuj, che tut as fa an manera virtual, dnans a n’ordinator, fé sposté vint përson-e a l’é un grand sucess.
I son ëd part, ma tante ròbe a son piasume dl’ancontr: la moderassion ëd Gribàud e sò bel deuit a la piemontèisa, ël ton pasi e tranquil ëd Cesare Matta, j’onor ëd ca fàit da nòsta Albina.
L’anteresse dël pùblich a l’é andàit dzortut anvers ij document: sòn përchè ël lìber a l’é n’archeuita ‘d lòn ch’a l’é truvasse an tra lòn ch’a l’é stàit ressità da j’agn Sinquanta al di d’ancheuj a Cher, ma andrinta a jë stranòt a-i é tanta stòria – la nòsta – ancora da esploré. («Mostreme ij document!», a dirìa Domenico Torta.)
E për finì am pias sotligné l’acoliensa ch’a l’ha avù për mi Tòjo Fnoj, lòn che ans la mia pàgina Facebook a l’ha fame scrive:
A l’ha ancor sens, dël 2014, ancontresse për parlé dël piemontèis? I son nen sigur ëd savèj la rispòsta; ma peui pen-a vintrà a la Ca dë Studi am ven ancontra Tòjo Fnoj e sò soris, am saluta e am ambrassa, am tira con grinor e bel deuit j’orije përchè ch’i but l’inglèis tacà a nòsta lenga. E alora i capiss përchè i-i but tant temp a fé ëd ròbe che për ël mond a l’han gnun valor.
Sì, përchè a la finitiva an col moment i l’hai provà l’istessa sensassion, precisa, ch’a l’avìa pijame l’ùltima dominica dla festa dël Piemont, a Cherasch dël 2008, quand ch’i son rivà an cola piassa a la matin e un sens ëd calma e tranquilità a l’é stàit tutun con la piassa e mi, e për un moment – un longh moment – tute le ròbe gropà a nòsta lenga a son smijame ciàire. (I j’era sicur d’avèjne scrit da quàich part, ma i treuv pì nen ël tòch. I sarai sognamlo.) A dirìa Umberto Saba (Il Borgo):
Fu nelle vie di questo
Borgo che nuova cosa
m’avvenne.Fu come un vano
sospiro
il desiderio improvviso d’uscire
di me stesso, di vivere la vita
di tutti,
d’essere come tutti
gli uomini di tutti
i giorni.
I sai nen bin dilo con le paròle, ma i sërcherai dë spiegheme con na citassion gavà da cost lìber, anté ch’as dis përchè Ben Hogan a l’ha mai spiegà precisament col ch’a j’era sò tant famos “segret”:
I think he didn’t tell anyone his secret because he couldn’t, since he didn’t experience it in words.
[I pens che Ben Hogan a l’abia mai rivelà a gnun sò segret përchè ch’a l’ha mai sperimentalo an paròle.]
Certe ròbe a esisto dë dlà da le paròle. A l’é un fàit, e certi moment a servo precisament a sòn, a ricordete përchè ch’it fà dle ròbe che sens a smija ch’a n’abio pòch.
Lascia un commento