L’àutra sman-a i son stàit con mia famija a sente j’Amemanera a Vernant. I l’hai parlà ‘d lor ambelessì e ambelessì; i j’ero scambiasse ‘d mail ma i l’avìa mai scotaje an presensa. La promëssa, però, i l’avìa fajla già da quàich mèis: che aponto an cola sèira i sarìa andàit a scoteje.
E che bel concert!
Costa a l’é la neuva mùsica piemontèisa, ch’a part da nòste rèis, da la tradission (Maria Gioana, Giaco Tross e via fòrt), për rivé al ròck, al country, al fòlk, al jazz e chi sa a vàire d’àutri gener ch’i conòss nen – ma brav a son brav, e come! Chiel, Marco, a l’é un mit con la chitara, ch’a smija squasi n’estension ëd sò brass; chila, Marica, a l’ha na vos ch’a fà mnì la pel d’òca.
E peui a j’ero d’àutri tre musicista ch’a-i compagnavo. E a j’era tanta gent.
I l’hai avù la fortun-a dë scambié quàich paròla con lor: a l’han j’idèje ciàire, e bin s’a l’é difìcil a l’é ëdcò bel segue costa stra. Già, përchè con Orazio i podoma dì:
Aut insanit homo aut versus facit.
E lor doi a son certament dij poeta; miraco un pò mat, ma ant la manera giusta. A san bin lòn ch’a fan e lòn ch’a venta fé.
Adess a venta spantié la neuva: përchè a lo merito, përchè a l’é na còsa bela, përchè la mùsica a gropa le përson-e e a slarga ‘l cheur. A venta ch’as sapia ch’a son an gamba, ch’a son j’interpret ëd na tradission ch’a ven da lontan. A venta andé da j’assessor a la coltura, feje fé ëd concert – a benefissi ‘d tuti.
Piemont ch’a bogia. Con semplicità e decision. A bogia, e come!
Lascia un commento