L’àuta sman-a i parlava dle ciaciarade ch’i faroma a Scaparon an costi mèis; stassèira a-i sarà ël prim ancontr, “Ancaminoma”.
I sërcheroma ‘d dé na definission general dël piemontèis: a parte dal fàuss debat “dialèt vs. language” (ël dialèt piemontèis a esist nen!) fin-a al problema dl’identità ch’a l’é pròpi dj’emigrant ch’a l’han pì nen na lenga soa, për avèj përdù soa lenga mare sensa avèj da bon pijà la lenga dël pòst anté ch’a son andàit a sté.
I parleroma dël piemontèis lenga dël cheur, com ch’i l’avìo definilo për la festa dël Piemont 2008. I faroma na cita stòria dla lenga scrita, i parleroma ‘d dissionari, gramàtiche e grafìa. E ‘d Barba Tòni, përchè Barba Tòni a-i vintra sempe:
Ël piemontèis a venta
parlelo. Che meisin-a. Mej che la revalenta.
[…] Për mostrejlo a coj-lì ch’a l’han ël gran’ maleur
ëd pa savilo, ahi Dé, argalejne ‘l boneur.
A venta scrivlo, òh già, e pì da-bin ch’as peul,
a scòla dl’arsigneul […].
A venta bisodielo:
j’orassion ant la lenga dj’ëstrachin, dij crasà,
a valo tant ëd pì, an modelo, arnovelo,
dë-dsà për ël dë-dlà.
A venta leslo, e tant, dai paco ai dissionari.
Stassèira. A eut e mesa. A Scaparon. I vë spet.
Lascia un commento