Giusta n’an fà i l’avìa pijà la bici partend da me arfugi an sle montagne, e fàit un pòche ‘d considerassion ansima al piemontèis. Ancheuj i farai pì o meno l’istess, ma partend da ca, con ël but ëd rivé – 90 chilòmetri pì an là – a mè arfugi. (Che arfugi pì tant a l’é nen, adess; ma passiensa, dòp a un seugn ch’a finiss a-i é sempe n’àutr seugn ch’a të speta, bele s’it lo conòsse ancor nen.)
Ancheuj, passand për nòste pian-e (Carmagnòla – Racunis – Cavalimor – Savian – Vilafalèt – Busca – Droné), i l’avrai manera d’ordiné ij pensé, che ultimament tant ordin a l’han nen. I penserai ‘dcò al piemontèis (përchè nòste campagne am parlo sempe an piemontèis), al pòch ch’i fass e ch’i peuss fé për la lenga ch’am ambrassa, a lòn ch’a sarà doman ël piemontèis. E i penserai ‘dcò che an tute le manere i son content ëd pensé an doe lenghe diferente, përchè mia lenga (che a l’é “cantu / chì colma u core“) am giuta a vëdde ‘l mond an manera pì completa.
Gnun-e por. Andoma anans. A sarà lòn ch’a sarà.
Lascia un commento