Doman, doman

I son nen rivaje a temp.

Pròpi la sèira dël rëscontr ëd Pianëssa i l’avìa scrit-je na mail, anté che i-j ciamava s’i podìa andelo a truvé. I l’avrìa falo mach për sentlo parlé. E për amor dël Piemont. Cola mail a l’é vnume fòra an na minuta, tuta ansema, përchè a-i era na còsa ch’i duvìa fé, a j’era na ròba importanta ch’i dovìa dì a chiel.

Chiel, naturalment, a l’é Tòjo Fnoj.

I l’avìa l’idèja d’andé a l’inaugurassion dla mostra “Un libro per Natale” a la Ca dë Studi, prinsipalment për porteje cola litra, sicur ch’i l’avrìa trovaje tuti e doi, chiel e sò soris.

Ma la sèira prima am ruva na neuva. La neuva. Che Tòjo a l’amprovista a l’é andassne.

I l’hai pensaje un pòchi ‘d di. E a la fin dle fin i l’hai concludù sòn: che ‘l messagi che Tòjo a l’ha vorsune passé, con tuta soa vita, a l’é ch’a venta ch’i stejo alégher, ch’is veujo bin e ch’i fasso l’usagi pì bel ch’i pudoma dël pòch temp ch’i l’oma.

Mi i lo conossìa nen bin, ma i sai – i sai positivament – ch’am vorìa bin. E ‘d chiel am resta – an resta – na còsa cita, cita e inmensa ant l’istess temp: sò soris.

Véner dòp-mesdì a l’é staje la sipoltura. Mi i l’avrìa podù andé, ma i l’hai sernù ëd nen felo. Përchè i l’hai decidù ëd fé, an coj moment lì, la còsa ch’am pias ëd pì al mond – gieughe a gòlf. Parèj i l’hai vorsù onoré n’amis.

Ël di dòp i son andàit a sërchelo al camposanto. I l’hai trovà la tomba, mersì a la madama – bin gentila – dle fior e i son stàit për quàich minuta là dëdnans. Peui i son andàit soa ca. A l’é mnume ancontra la fija e i l’hai tacà a pijoré come na masnà. I-i ciamava scusa ma i riessìa nen a chité. An tute le manere i son riessù a dije lòn ch’i vorìa, e i l’hai portaje la litra ch’i l’avìa scrivù për sò papà. Sò gënner a l’ha dame na còpia dla poesìa che Tòjo a l’avìa scrivù për Natal.

Alfonso Gatto dël 1945 a scrivìa:

Mi basterebbe che tu fossi vivo,
un uomo vivo col tuo cuore è un sogno.
Ora alla terra è un’ombra la memoria
della tua voce che diceva ai figli:
“Com’è bella la notte e com’è buona
ad amarci così con l’aria in piena
fin dentro al sonno”.

La mòrt, tòst o tard, a riva. Noi i pudoma mach freghela an doe manere: vorendse bin e con ël soris. Costa a l’é la lession ëd nòst amis Tòjo, për sòn a venta ringrassielo ‘d cheur.

Condividi su Facebook

Tweet