A-i é n’ategiament, na tendensa, na diression, na mòda quasi, ch’a sta diventand régola ma che scond mi a l’é profondament sbalià e che donca, për lòn ch’i peuss, i combat.
A rësguarda la paròla scrita. Italian-a, piemontèisa e an tute le lenghe, a l’é l’istess.
A l’é la “sindrome del cit.”, com ch’i l’avia ciamala ambelessì. An pòche paròle a fonsion-a parèj: it còpie da la ragnà na frase, un test, na poesìa ch’at pias, it la bute ansima a la toa pàgina Facebook o an qualsessìa mira pùblica e fàit. Sensa verifiché. Ma a basta nen! Se t’im cite na frase mi i veuj savèj come minim chi ch’a l’é l’autor (real), e preferibilment i vorrìa ‘dcò conòsse la sorgiss. Dësnò a l’é tut un manicòmi, ël pensé trità dla società lìquida.
Sòn a l’é mnume torna an ment quàich di fà, quand che për cas i l’hai vist cost pòst. I conòss nen l’autor e i peuss nen avèj quaicòs contra chiel, ma com ch’i l’hai dit ambelessì:
A-i é un problema, però: costa poesìa a l’é nen ëd Tavo ma ‘d Carlo Betocchi, e costa tradussion an nòsta lenga a l’é mia. Probabilment l’eror a ven da sì. E antlora i vorrìa dì a chi ch’a l’ha fàit ël còpia e amplaca che passiensa se a atribuiss nen ij credit com ch’a venterìa fé, ma almeno ch’a còpia giust.
A l’é vèj che mi i son orgojos ëd me scrive, e donca i patiss quand ch’i vogh na ròba ch’i l’hai scrit cità sensa atribussion; ma an general a venta ch’i sapio che quand ch’i foma na citassion i l’oma ‘l dover moral ëd controlé lòn ch’i scrivoma prima ‘d publiché.
Lascia un commento